WHY ME?

Czasami zastanawiam się po co to wszystko, po co my się w ogóle wysilamy, staramy, niemalże wychodzimy z siebie żeby sprawić komuś przyjemność,a w zamian jedyne co dostajemy to porządny kopniak w tyłek. Ludzie mnie coraz bardziej zaskakują, czuję do niech coraz większą odrazę. Wydaje mi się,że nikt nie potrafi mnie zrozumieć. Jestem osobom,która uwielbia czytać książki, wąchać je, gdy słucham muzyki mam gęsią skórkę,a każdy tekst analizuję milion razy, żeby zrozumieć i dotrzeć do głębszego sensu. Często popadam w melancholijny nastrój i lubię pobyć sama ze sobą. Wydaje się,że wszystko w moim życiu się układa - kochająca rodzina,przyjaciele. Więc dlaczego jedyne co mam ochotę robić to spać,słuchać muzyki,płakać i czytać książki aby móc zamknąć się w swoim świecie,snuć rozmyślenia i wyobrażenia na temat radości,miłości.. Kolejny dzień, wstaje rano, promienie słońca wpadają przez okno i oświetlają moją twarz,a ja? Nie mam siły wstać i jedyne czego pragnę to umrzeć tylko..tak bardzo boję się śmierci. Śmierć i samotność - dwie rzeczy, których boję się najbardziej. Od zawsze taka byłam, przeżywałam wszystko w sobie,zamykałam się w pokoju i jedyne czego pragnęłam to świętego spokoju. Zawsze gdy spotykam się ze znajomymi "nakładam" na twarz uśmiech i nikt nie widzi tego co przeżywam w środku. Jaką walkę toczę sama ze sobą. Usiłuję odnaleźć,nadać jakikolwiek sens mojemu życiu. Chyba potrzebuję z kimś porozmawiać,z kimś obcym,obeznanym, otwartym, uczulonym na zło,kłamstwo i hipokryzje, dostrzegającym piękno, szczęście ale i rozległe cierpienie,potrzebuję dyskusji..najlepiej z humanistą.